بی قراری: ناودانها شر شر باران بی صبری است( قیصر امین پور)

      بی قراری   
       
       
      ناودانها شر شر باران بی صبری است 
      آسمان بی حوصله ، حجم هوا ابری است 
      کفشهایی منتظر در چارچوب در 
      کوله باری مختصر لبریز بی صبری است
      پشت شیشه می تپد پیشانی یک مرد
      در تب دردی که مثل زندگی جبری است 
      و سرانگشتی به روی شیشه های مات 
      بار دیگر می نویسد : " خانه ام ابری است "

      قیصر امین پور
     آینه های ناگهان

تعبیر خواب: دیشب دوباره گویا خودم را خواب دیدم( قیصر امین پور)

      تعبیر خواب
       **
       
      دیشب دوباره 
      گویا خودم را خواب دیدم :
      در آسمان پر می کشیدم 
      و لا به لای ابرها پرواز میکردم 
      و صبح چون از جا پریدم 
      در رختخوابم 
      یک مشت پر دیدم 
      یک مشت پر ، گرم و پراکنده 
      پایین بالش
      در رختخواب من نفس می زد 
      آنگاه با خمیازه ای ناباورانه
      بر شانه های خسته ام دستی کشیدم 
      بر شانه هایم 
      انگار جای خالی چیزی...
      چیزی شبیه بال 
      احساس می کردم !

      قیصر امین پور

    آینه های ناگهان

سبز : خوشا هر باغ را بارانی از سبز (قیصر امین پور)

      سبز
       **
              
      خوشا هر باغ را بارانی از سبز 
      خوشا هر دشت را دامانی از سبز 

      برای هر دریچه سهمی از نور 
      لب هر پنجره گلدانی از سبز 

      قیصر امین پور
       آینه های ناگهان   

درد نام دیگر من است: دردهای من جامه نیستند تا ز تن در آورم(قیصر امین پور)

درد نام دیگر من است

**

دردهای من

جامه نیستند

تا ز تن در آورم

چامه و چکامه نیستند

تا به رشته ی سخن درآورم

نعره نیستند

تا ز نای جان بر آورم

دردهای من نگفتنی

دردهای من نهفتنی است

دردهای من

گرچه مثل دردهای مردم زمانه نیست

درد مردم زمانه است

مردمی که چین پوستینشان

مردمی که رنگ روی آستینشان

مردمی که نامهایشان

جلد کهنه ی شناسنامه هایشان

درد می کند

من ولی تمام استخوان بودنم

لحظه های ساده ی سرودنم

درد می کند

انحنای روح من

شانه های خسته ی غرور من

تکیه گاه بی پناهی دلم شکسته است

کتف گریه های بی بهانه ام

بازوان حس شاعرانه ام

زخم خورده است

دردهای پوستی کجا؟

درد دوستی کجا؟

این سماجت عجیب

پافشاری شگفت دردهاست

دردهای آشنا

دردهای بومی غریب

دردهای خانگی

دردهای کهنه ی لجوج

اولین قلم

حرف حرف درد را

در دلم نوشته است

دست سرنوشت

خون درد را

با گلم سرشته است

پس چگونه سرنوشت ناگزیر خویش را رها کنم؟

درد

رنگ و بوی غنچه ی دل است

پس چگونه من

رنگ و بوی غنچه را ز برگهای تو به توی آن جدا کنم؟

دفتر مرا

دست درد می زند ورق

شعر تازه ی مرا

درد گفته است

درد هم شنفته است

پس در این میانه من

از چه حرف می زنم؟

درد، حرف نیست

درد، نام دیگر من است

من چگونه خویش را صدا کنم؟

قیصر امین پور

 

فردا: دیروز ما زندگی را به بازی گرفتیم (قیصر امین پور)

      فردا
       **
      دیروز 
      ما زندگی را 
      به بازی گرفتیم 
      امروز، او 
      ما را ...
      فردا ؟

      قیصر امین پور 

        آینه های ناگهان

جرأت دیوانگی : انگار مدتی است که احساس می کنم( قیصر امین پور)

     جرأت دیوانگی
       **
      انگار مدتی است که احساس می کنم 
      خاکستری از دو سه سال گذشته ام 
      احساس می کنم که کمی دیر است 
      دیگر نمی توانم 
      هر وقت خواستم
      در بیست سالگی متولد شوم 
      انگار 
      فرصت برای حادثه 
      از دست رفته است 
      از ما گذشته است که کاری کنیم 
      کاری که دیگران نتوانند 
      فرصت برای حرف زیاد است 
      اما 
      اما اگر گریسته باشی...
      آه ...
      مردن چه قدر حوصله می خواهد 
      بی آنکه در سراسر عمرت 
      یک روز ، یک نفس
      بی حس مرگ زیسته باشی !
      انگار 
      این سالها که می گذرد
      چندان که لازم است 
      دیوانه نیستم 
      احساس می کنم که پس از مرگ 
      عاقبت 
      یک روز 
      دیوانه می شوم !
      شاید برای حادثه باید 
      گاهی کمی عجیب تر از این 
      باشم 
      با این همه تفاوت 
      احساس می کنم که کمی بی تفاوتی
      بد نیست
      حس می کنم که انگار 
      نامم کمی کج است 
      و نام خانوادگی ام ، نیز
      از این هوای سربی 
      خسته است 
      امضای تازه ی من 
      دیگر 
      امضای روزهای دبستان نیست 
      ای کاش 
      آن نام را دوباره 
      پیدا کنم 
      ای کاش
      آن کوچه را دوباره ببینم آنجا که ناگهان 
      یک روز نام کوچکم از دستم 
      افتاد 
      و لابه لای خاطره ها گم شد 
      آنجا که 
      یک کوذک غریبه 
      با چشم های کودکی من نشسته است 
      از دور 
      لبخند او چه قدر شبیه من است !
      آه ، ای شباهت دور!
      ای چشم های مغرور !
      این روزها که جرأت دیوانگی کم است 
      بگذار باز هم به تو برگردم !
      بگذار دست کم 
      گاهی تو را به خواب ببینم!
      بگذار در خیال تو باشم!
      بگذار ...
      بگذاریم!
      این روزها
      خیلی برای گیره دلم تنگ است !

      قیصر امین پور
      از آینه های ناگهان

اشتقاق: وقتی جهان از ریشه ی جهنم(قیصر امین پور)

      اشتقاق
       **
      وقتی جهان 
      از ریشه ی جهنم 
      و آدم 
      از عدم 
      و سعی 
      از ریشه های یأس می آید 
      وقتی که یک تفاوت ساده 
      در حرف 
      کفتار را 
      به کفتر 
      تبدیل می کند 
      باید به بی تفاوتی واژه ها 
      و واژ] های بی طرفی 
      مثل نان 
      دل بست
      نان را 
      از هر طرف بخوانی 
      نان است !

      قیصر امین پور
    از آینه های ناگهان

حرفی از نام تو: ناگهان دیدم سرم آتش گرفت(قیصر امین پور)

       حرفی از نام تو
       **
      ناگهان دیدم سرم آتش گرفت 
      سوختم ، خاکسترم آتش گرفت 
      چشم واکردم ، سکوتم آب شد 
      چشم بستم ، بسترم آتش گرفت 
      در زدم ، کس این قفس را وا نکرد 
      پر زدم ، بال و پرم آتش گرفت 
      از سرم خواب زمستانی پرید 
      آب در چشم ترم آتش گرفت 
      حرفی از نام تو آمد بر زبان
      دستهایم ، دفترم آتش گرفت
       
      قیصر امین پور
   از آینه های ناگهان

حسرت همیشگی: حرفهای ما هنوز ناتمام(قیصر امین پور)

      حسرت همیشگی
       **
      حرفهای ما هنوز ناتمام 
      تا نگاه می کنی : 
      وقت رفتن است 
      باز هم همان حکایت همیشگی !
      پیش از آن که با خبر شوی
      لحظه ی عزیمت تو ناگزیر می شود 
      آی ...
      ای دریغ و حسرت همیشگی!
      ناگهان 
      چقدر زود 
      دیر می شود !

      قیصر امین پور
 از آینه های ناگهان

رفتار من عادی است: رفتار من عادی است اما نمی دانم چرا (قیصر امین پور)

       رفتار من عادی است
      **
       
      رفتار من عادی است 
      اما نمی دانم چرا 
      این روزها 
      از دوستان و آشنایان 
      هرکس مرا می بیند 
      از دور می گوید : 
      این روزها انگار 
      حال و هوای دیگری داری!
      اما 
      من مثل هر روزم 
      با آن نشانیهای ساده 
      و با همان امضا ، همان نام و با همان رفتار معمولی
      مثل همیشه ساکت و آرام 
      این روزها تنها 
      حس می کنم گاهی کمی گنگم
      گاهی کمی گیجم
      حس می کنم 
      از روزهای پیش قدری بیشتر 
      این روزها را دوست دارم 
      گاهی 
      - از تو چه پنهان - 
      با سنگها آواز می خوانم 
      و قدر بعضی لحظه ها را خوبی می دانم 
      این روزها گاهی 
      از روز و ماه و سال ، از تقویم 
      از روزنامه بی خبر هستم 
      حس می کنم گاهی کمی کمتر
      گاهی شدیدا بیشتر هستم حتی اگر می شد بگویم 
      این روزها گاهی خدا را هم 
      یک جور دیگر می پرستم 
      از جمله دیشب هم 
      دیگر تر از شبهای بی رحمانه دیگر بود : 
      من کاملا تعطیل بودم 
      اول نشستم خوب 
      جورابهایم را اتو کردم 
      تنها - خدود هفت فرسخ - در اتاقم راه رفتم 
      با کفشهایم گفتگو کردم 
      و بعد از آن هم 
      رفتم تمام نامه ها را زیر و رو کردم 
      و سطر سطر نامه ها را 
      دنبال آن افسانه ی موهوم 
      دنبال آن مجهول گشتم 
      چیزی ندیدم 
      تنها یکی از نامه هایم 
      بوی غریب و مبهمی می داد 
      انگار از لابه لای کاغذ تا خورده ی نامه 
      بوی تمام یاسهای آسمانی
      احساس می شد 
      دیشب دوباره 
      بی تاب در بین درختان تاب خوردم 
      از نردبان ابرها تا آسمان رفتم 
      در آسمان گشتم 
      و جیبهایم را 
      از پاره های ابر پر کردم 
      جای شما خالی !
      یک لقمه از حجم سفید ابرهای تُرد
      یک پاره از مهتاب خوردم 
      دیشب پس از سی سال فهمیدم 
      که رنگ چشمانم کمی میشی است 
      و بر خلاف سالها پیش 
      رنگ بنفش و اروغوانی را 
      از رنگ آبی دوست تر دارم 
      دیشب برای اولین بار 
      دیدم که نام کوچکم دیگر 
      چندان بزرگ و هیبت آور نیست 
      این روزها دیگر 
      تعداد موهای سفیدم را نمی دانم 
      گاهی برای یادبود لحظه ای کوچک
      یک روز کامل جشن می گیرم 
      گاهی
      صد بار دیر یک وز می میرم 
      حتی
      یک شاخه از محبوبه های شب 
      یک غنچه مریم هم برای مردنم کافی است 
      گاهی نگاهم در تمام روز
      با عابران ناشناس شهر 
      احساس گنگ آشنایی می کند 
      گاهی دل بی دست و پا و سر به زیرم را 
      آهنگ یک موسیقی غمگین 
      هوایی می کند 
      اما 
      غیر از همین حس ها که گفتم 
      و غیر از این رفتار معمولی
      و غیر از این حال و خوای ساده و عادی
      حال و هوای دیگری
      در دل ندارم 
      رفتار من عادی است 

      قیصر امین پور

      ( از آینه های ناگهان)