هر چه هستی ،باش: با توام ای لنگر تسکین !( قیصر امین پور)

     هر چه هستی ،  باش
    
       
      با توام 
      ای لنگر تسکین !
      ای تکانهای دل !
      ای آرامش ساحل !
      با توام 
      ای نور !
      ای منشور !
      ای تمام طیفهای آفتابی !
      ای کبود ِ ارغوانی ! 
      ای بنفشابی !
      با توام ای شور ، ای دلشوره ی شیرین !
      با توام 
      ای شادی غمگین !
      با توام 
      ای غم !
      غم مبهم !
      ای نمی دانم !
      هر چه هستی باش !
      اما کاش...
      نه ، جز اینم آرزویی نیست :
      هر چه هستی باش !
      اما باش!

      قیصر امین پور
       آینه های ناگهان
      

پیشواز: چه اسفند ا ... آه !(قیصر امین پور)

      پیشواز
       **
       
      چه اسفند ا ... آه !
      چه اسفندها دود کردیم !
      برای تو ای روز اردی بهشتی
      که گفتند این روزها می رسی
      از همین راه !

       
      قیصر امین پور
      آینه های ناگهان
  

      پیشواز
       **
       
      چه اسفند ا ... آه !
      چه اسفندها دود کردیم !
      برای تو ای روز اردی بهشتی
      که گفتند این روزها می رسی
      از همین راه !

       
      قیصر امین پور
      آینه های ناگهان
  

چرا چنین ؟: بغضهای کال من ، چرا چنین ؟(قیصر امین پور)

      چرا چنین ؟
       
       
      بغضهای کال من ، چرا چنین ؟
      گریه های لال م ، چرا چنین ؟
      جزر و مد یال آبی ام چه شد ؟
      اهتزاز بال من ، چرا چنین ؟
      رنگ بالهای خواب من پرید 
      خامی خیال من ، چرا چنین ؟
      آبگینه تاب حیرتم نداشت 
      حیرت زلال من ، چرا چنین ؟
      دل مجال پایمال درد بود 
      تنگ شد مجال من ، چرا چنین ؟
      خشک و خالی و پریده لب دلم 
      کاسه ی سفال من ، چرا چنین ؟
      داغ تازه ی تو ، داغ کاغذی
      داغ دیر سال من ، چرا چنین ؟
      هر چه و همه ، تمام مال تو 
      هیچ و هیچ مال من ، چرا چنین ؟
      سال و ماه و روز تو چرا چنان ؟
      روز و ماه و سال من ، چرا چنین ؟
      در گذشته ، سرگذشتم این نبود 
      حال، شرح حال م ، چرا چنین ؟
      ای چرا و ای چگونه ی عزیز !
      چرأت سوال من ، چرا چنین ؟

      قیصر امین پور
     آینه های ناگهان
       

کودکی ها: کودکی هایم اتاقی ساده بود( قیصر امین پور)

      کودکی ها
       **
      کودکی هایم اتاقی ساده بود 
      قصه ای ، دور ِ اجاقی ساده بود 

      شب که می شد نقشها جان می گرفت 
      روی سقف ما که طاقی ساده بود 

      می شدم پروانه ، خوابم می پرید 
      خوابهایم اتفاقی ساده بود 

      زندگی دستی پر از پوچی نبود 
      بازی ما جفت و طاقی ساده بود
       
      قهر می کردم به شوق آشتی
      عشق هایم اشتیاقی ساده بود
       
      ساده بودن عادتی مشکل نبود 
      سختی نان بود و باقی ساده بود 
       
       
      قیصر امین پور
      آینه های ناگهان

باد بی قراری: این بوی غربت است (قیصر امین پور)

      باد بی قراری
       **
       
      این بوی غربت است 
      که می آید 
      بوی برادران غریبم 
      شاید 
      بوی غریب پیرهنی پاره 
      در باد 
      نه !
      این بوی زخم گرگ نباید باشد 
      من بوی بی پناهی را 
      از دور می شناسم :
      بوی پلنگ زخمی را 
      در متن مه گرفته ی جنگل 
      بوی طنین شیهه ی اسبان را
      در صخره های ساکت کوهستان 
      بوی کتان سوخته را 
      در مشام ماه 
      بوی پر کبود کبوتر را 
      در چاه 
      این باد بی قراری 
      وقتی که می وزد 
      دلهای سر نهاده ی ما 
      بوی بهانه های قدیمی 
      می گیرد 
      و زخمهای کهنه ی ما باز 
      در انتظار حادثه ای تازه 
      خمیازه می کشند 
      انگار
      بوی رفتن 
      می آید 

      قیصر امین پور

      آینه های ناگهان 

بی قراری: ناودانها شر شر باران بی صبری است( قیصر امین پور)

      بی قراری   
       
       
      ناودانها شر شر باران بی صبری است 
      آسمان بی حوصله ، حجم هوا ابری است 
      کفشهایی منتظر در چارچوب در 
      کوله باری مختصر لبریز بی صبری است
      پشت شیشه می تپد پیشانی یک مرد
      در تب دردی که مثل زندگی جبری است 
      و سرانگشتی به روی شیشه های مات 
      بار دیگر می نویسد : " خانه ام ابری است "

      قیصر امین پور
     آینه های ناگهان

تعبیر خواب: دیشب دوباره گویا خودم را خواب دیدم( قیصر امین پور)

      تعبیر خواب
       **
       
      دیشب دوباره 
      گویا خودم را خواب دیدم :
      در آسمان پر می کشیدم 
      و لا به لای ابرها پرواز میکردم 
      و صبح چون از جا پریدم 
      در رختخوابم 
      یک مشت پر دیدم 
      یک مشت پر ، گرم و پراکنده 
      پایین بالش
      در رختخواب من نفس می زد 
      آنگاه با خمیازه ای ناباورانه
      بر شانه های خسته ام دستی کشیدم 
      بر شانه هایم 
      انگار جای خالی چیزی...
      چیزی شبیه بال 
      احساس می کردم !

      قیصر امین پور

    آینه های ناگهان

سبز : خوشا هر باغ را بارانی از سبز (قیصر امین پور)

      سبز
       **
              
      خوشا هر باغ را بارانی از سبز 
      خوشا هر دشت را دامانی از سبز 

      برای هر دریچه سهمی از نور 
      لب هر پنجره گلدانی از سبز 

      قیصر امین پور
       آینه های ناگهان   

فردا: دیروز ما زندگی را به بازی گرفتیم (قیصر امین پور)

      فردا
       **
      دیروز 
      ما زندگی را 
      به بازی گرفتیم 
      امروز، او 
      ما را ...
      فردا ؟

      قیصر امین پور 

        آینه های ناگهان

جرأت دیوانگی : انگار مدتی است که احساس می کنم( قیصر امین پور)

     جرأت دیوانگی
       **
      انگار مدتی است که احساس می کنم 
      خاکستری از دو سه سال گذشته ام 
      احساس می کنم که کمی دیر است 
      دیگر نمی توانم 
      هر وقت خواستم
      در بیست سالگی متولد شوم 
      انگار 
      فرصت برای حادثه 
      از دست رفته است 
      از ما گذشته است که کاری کنیم 
      کاری که دیگران نتوانند 
      فرصت برای حرف زیاد است 
      اما 
      اما اگر گریسته باشی...
      آه ...
      مردن چه قدر حوصله می خواهد 
      بی آنکه در سراسر عمرت 
      یک روز ، یک نفس
      بی حس مرگ زیسته باشی !
      انگار 
      این سالها که می گذرد
      چندان که لازم است 
      دیوانه نیستم 
      احساس می کنم که پس از مرگ 
      عاقبت 
      یک روز 
      دیوانه می شوم !
      شاید برای حادثه باید 
      گاهی کمی عجیب تر از این 
      باشم 
      با این همه تفاوت 
      احساس می کنم که کمی بی تفاوتی
      بد نیست
      حس می کنم که انگار 
      نامم کمی کج است 
      و نام خانوادگی ام ، نیز
      از این هوای سربی 
      خسته است 
      امضای تازه ی من 
      دیگر 
      امضای روزهای دبستان نیست 
      ای کاش 
      آن نام را دوباره 
      پیدا کنم 
      ای کاش
      آن کوچه را دوباره ببینم آنجا که ناگهان 
      یک روز نام کوچکم از دستم 
      افتاد 
      و لابه لای خاطره ها گم شد 
      آنجا که 
      یک کوذک غریبه 
      با چشم های کودکی من نشسته است 
      از دور 
      لبخند او چه قدر شبیه من است !
      آه ، ای شباهت دور!
      ای چشم های مغرور !
      این روزها که جرأت دیوانگی کم است 
      بگذار باز هم به تو برگردم !
      بگذار دست کم 
      گاهی تو را به خواب ببینم!
      بگذار در خیال تو باشم!
      بگذار ...
      بگذاریم!
      این روزها
      خیلی برای گیره دلم تنگ است !

      قیصر امین پور
      از آینه های ناگهان